Dziki wykazują zadziwiającą zdolność przystosowania do różnych środowisk. Spotkać je można w dużych i małych kompleksach leśnych, w środowisku wilgotnym i suchym, W lasach liściastych, mieszanych i sosnowych, na terenach nizinnych i podgórskich. W Polsce preferują lasy liściaste i mieszane z małymi bagienkami i kałużami, o urozmaiconym składzie gatunkowym, zapewniającym schronienie i dostępność naturalnego pokarmu w różnych sezonach.

Dziki są bardzo czujne i wykazują dużą inteligencję. Doskonały węch i słuch pozwalają im reagować na niebezpieczeństwo szybką ucieczką, a w sytuacjach krytycznych potrafią skutecznie się bronić. Szczególnie groźną bronią są kły sterczące po obu stronach ryja. W nazewnictwie łowieckim dolne kły to szable, a górne - fajki. Komplet kłów to oręż, cenione przez myśliwych trofeum. U odyńców szable mogą osiągać imponujące rozmiary, nawet do 30 cm długości. U loch są znacznie mniejsze. Nic dziwnego, że tak uzbrojone dziki stanowią trudną zdobycz nawet dla wilków.

Dziki są wszystkożerne, podstawową dietę stanowi wszelkiego rodzaju pokarm roślinny, z ulubionymi żołędziami na czele. W poszukiwaniu larw, poczwarek i kłączy różnych roślin, dziki potrafią wywrócić ściółkę leśną na znacznym obszarze. Nie gardzą wszelkiego rodzaju padliną, dlatego znaczenie sanitarne dzika jest duże. Żyjące w małych lub rozczłonkowanych kompleksach leśnych dziki wychodzą na żer na pola uprawne, wyrządzając często dotkliwe straty w gospodarce rolnej.

Systematyka:
Rząd: Parzystokopytne - Artiodactyla
Rodzina: Świniowate - Suidae
Gatunek: Dzik - Sus scrofa

Wyglądem dzik przypomina świnię domową. Jest on jednak zbudowany znacznie silniej i ma wysokie i mocne nogi. Łeb, stosunkowo większy niż u świni, odznacza się długim gwizdem (ryj), zakończonym tabakierą (nos) o niezwykle silnych ścięgnach, pozwalających na rycie gleby nawet silnie zamarzniętej lub bardzo kamienistej. Osadzony jest na grubej, muskularnej szyi.

Świece (oczy) są bardzo małe, uszy również stosunkowo nieduże. Biegi (nogi) są dość wysokie, zakończone rapciami i szpilami.

Suknia (sierść) jest brunatnoczarna lub z szarym nalotem. Długie włosy ościste, zwane szczeciną, porastają całe ciało. Wzdłuż grzbietu gęste pasmo szczeciny określane jest jako chyb. Zwierzę zaniepokojone lub podrażnione może postawić (zjeżyć) chyb, przybierając groźną postawę.

Przed zimnem chroni dzika zimowy, krótki włos wełnisty i obfita tkanka tłuszczowa. Na wiosnę włos zimowy wypada, a zwierzę jest porośnięte rzadką i krótką szczeciną. Przed gorącem broni się zażywając kąpieli błotnych. Zaschnięte błoto chroni dodatkowo przed owadami. Długość życia określana jest na 10 -12 lat. Dorosłe samce od wieku 4 lat nazywamy odyńcami. Szczególnie okazałe osobniki mogą osiągać ciężar do 300 kg. Samice od 3 roku życia nazywa się lochami. Osiągają one znacznie mniejszy ciężar, maksymalnie do 150 kg.
Przelatki - to dziki w drugim roku życia.
Warchlakami nazywa się dziki w pierwszym roku życia.

Dzik jest przodkiem świni domowej, z którą łatwo się krzyżuje, czego widocznym dowodem są pojawiające się od czasu do czasu dziki o nietypowym, łaciatym ubarwieniu. Dzik jest cennym zwierzęciem łownym.

Rycie ziemi przez dziki w poszukiwaniu pokarmu sprzyja naturalnemu odnowieniu lasu.