Lis jest najpospolitszym, dziko żyjącym drapieżnikiem w Polsce. Występuje w lasach, zaroślach, zarówno w górach jak i na niżu, na podłożu skalistym i piaszczystym.

Lisy preferują tereny suche, chętnie jednak penetrują zarośnięte brzegi wód i trzcinowiska. Osiedlają się najchętniej w lasach, na głębokich zwięzłych glebach, gdzie w odpowiednich miejscach-między korzeniami drzew, niezbyt daleko od łąk i osad ludzkich, kopią rozbudowane nory, zwykle z wieloma korytarzami, przestronną komorą i dużą ilością wejść i wyjść czyli tzw. okien.

Podstawą pożywienia lisa są myszy. Oprócz nich, zjada wszystkie zwierzęta - od chrabąszcza po koźlę sarny. Lisy potrafią wykopywać larwy os i pożerać je razem z gniazdem, nierzadko niszczą lęgi ptaków gniazdujących na ziemi, zjadając jaja lub pisklęta. Najczęściej, przy prawidłowej liczebności populacji, lisy zabijają zwierzęta chore lub słabe, żywią się padliną i z tej racji pełnią istotną funkcję "sanitarną". Czasami lisy żywią się także owocami leśnymi-zjadają np. jagody. Lis jest zwierzęciem niezwykle ostrożnym. Ma czuły węch, dobry słuch i ostry wzrok, a także bardzo dobrą pamięć i zmysł orientacji. Biega zręcznie, szybko i wytrwale. Potrafi poruszać się wolno w linii prostej czyli sznurować, ale także sadzić długimi susami, ostrożnie skradać się i wytrwale czatować na zdobycz. Mit, o tym że lisy odznaczają się wyjątkową chytrością, co często wykorzystywane jest w bajkach, pochodzi prawdopodobnie stąd, iż jest to zwierzę wyjątkowo inteligentne, a przy tym płochliwe i ostrożne.

Lis choruje prawie na wszystkie psie choroby, jest też niestety roznosicielem wścieklizny, która jest głównym czynnikiem ograniczającym liczebność populacji lisa. Ze względu jednak na to, iż wścieklizna jest chorobą groźną dla człowieka i zwierząt gospodarskich, od lat prowadzone są szczepienia lisów przeciwko wściekliźnie, poprzez rozrzucanie z samolotów szczepionki, która jest pożerana przez lisy. W ten sposób eliminuje się zagrożenie, ale niestety populacja lisa na wielu terenach gwałtownie się powiększyła, co ma swój wpływ na stan liczebny zwierzyny drobnej.

Lis żyje od 10-15 lat, ma bardzo niewielu wrogów naturalnych i ich rolę musi przejmować człowiek.

Systematyka:
Rząd: Drapieżne - Carnivora
Rodzina: Psowate - Canidae
Gatunek: Lis - Vulpes vulpes

Długość ciała lisa wynosi od 90 do 125 cm, w tym ciało bez ogona tzw. kity 60 do 80 cm, a kita od 30-45 cm. Wysokość w barku wynosi od 35 do 40 cm, masa ciała od 6 do 10 kg.

Ciało lisa jest smukłe, głowa z długim szpiczastym pyskiem. Kita długa, puszysta, u jej nasady znajdują się gruczoły zapachowe tzw. fiołek. Na końcu kity znajduje się zwykle biała kępka włosów tzw. kwiat. Okrywa ciała - suknia jest zimą gęsta i miękka, umaszczenie żółtorude do ciemnorudego, przemieszane z białoszarymi włosami na wargach, gardle, brzuchu, i na końcu ogona (kwiat). Zewnętrzna strona sterczących szpiczastych i stosunkowo krótkich nóg zwanych stawkami jest czarna.

Występuje wiele ciekawych odmian barwnych u lisa-od jasnej ogniówki po ciemniejsze osobniki z czarnym kwiatem, czyli tzw. węglarze. Występują także lisy z ciemnym spodem ciała i ciemnobrązowym krzyżem na łopatkach i grzbiecie - tzw. krzyżaki.

Uwaga, co warto wiedzieć:

• Samica lisa nazywana jest w gwarze łowieckiej liszką samiec psem
• Młode lisy zwane są niedoliskami
• Ze względu na możliwość zarażenia się wścieklizną nigdy nie wolno dotykać żywego lub martwego lisa gołą ręką, głaskać, zabierać do domu itd.
  Pamiętajmy lis to dzikie zwierzę i jego domem jest las !!!.
• Lis, który pozwala do siebie podejść czy się dotknąć jest niemal na pewno wściekły, należy powiadomić o spotkaniu takiego zwierzęcia służby leśne, myśliwych bądź służby weterynaryjne.